Infradźwięki

Infradźwięki – nazywane są również poddźwiękami. To fale dźwiękowe (akustyczne), których częstotliwość jest zbyt niska, aby były słyszalne przez ludzkie ucho. Dźwięki te pojawiają się poniżej granicy częstotliwości 20 Hz, która jest jeszcze słyszana przez ludzi, choć badacze wskazują tu również granicę 16 Hz. Infradźwięki niesłyszane przez nas, mogą być odbierane i wykorzystywane do komunikacji przez zwierzęta, na przykład wieloryby i słonie.

W zakresie określania infradźwięków obowiązują obecnie dwie normy:

• PN–01338:2010 (polska norma po nowelizacjach) – według niej infradźwięki to fale akustyczne o częstotliwości pomiędzy 1 Hz i 20 Hz;
• ISO 7196 – podobnie jak w przypadku powyższej normy, hałas infradźwiękowy określa się w granicach od 1 Hz do 20 Hz.

Charakterystyczną cechą infradźwięków jest duża długość ich fal akustycznych, która przewyższa 17 metrów. W związku z tym, o ile są słabo tłumione, mogą rozchodzić się na duże odległości. Ze względu na ich specyfikę, ekrany akustyczne i inne ustroje nie są przy nich bardzo wydajne.

Do naturalnych źródeł powstawania infradźwięków zalicza się:

• bolidy;
• fale morskie;
• duże wodospady;
• silny wiatr;
• lawiny;
• tornada;
• pioruny;
• zorzę polarną;
• fale sejsmiczne (trzęsienia ziemi);
• wulkany;
• pękający lodowiec;
• zwierzęta (w tym m.in. wieloryby, słonie, aligatory, hipopotamy i żyrafy)

Sztuczne źródła generowania infradźwięków to:

• eksplozje;
• głośniki;
• wybuchy termojądrowe i atomowe;
• drgania mostów;
• ciężkie pojazdy samochodowe;
• śmigłowce i odrzutowce’
• rurociągi
• wieże wiertnicze;
• lodówki i klimatyzatory;
• elektrownie wiatrowe, młoty kuźnicze, pompy próżniowe, sprężarki tłokowe itp.